Słowo ,,Ramuk" pochodzi z języka Prusów i oznaczało ,,spokojnie". Teren Puszczy Ramuckiej był już zamieszkały około 5000 lat p.n.e.. Teren Nadleśnictwa zamieszkiwało staropruskie plemię Galindów. Galindowie byli najdzielniejszymi wojownikami spośród wszystkich plemion Pruskich. Lasy nadleśnictwa znane były jako ,,Galindzka Dzicz" i świadomie nie były zaludniane przez Biskupów Warmińskich gdyż służyły jako swoisty wał ochronny broniący Olsztyn przed najazdami. Pierwsza wzmianka o Nadleśnictwie Ramuk pochodzi z 3.XII.1775 roku i związana jest z edyktem króla Prus dotyczącym organizacji lasów na terenie Prus Wschodnich i Litwy. Pomiędzy rokiem 1815 a 1823 nastąpiło nadanie osobowości prawnej i tytułu służbowego Nadleśnictwu oraz utworzenie kancelarii w siedzibie Nadleśnictwa. Znajdowała się ona na północno-wschodnim brzegu jeziora Łańskiego w miejscu starej strażnicy leśnej skąd administrowano lasami Ramuckimi. Większość osad na terenie Puszczy Ramuckiej powstało pod koniec XVIII i na początku XIX wieku. Wtedy też nastąpił rozwój przemysłu, powstała huta szkła, fabryka potażu i niebieskiego popiołu oraz smolarnie. W 1860 roku podzielono nadleśnictwo na mniejsze części. 14.07.1871 roku oddano do użytku nowy budynek gdzie powstał urząd sprawujący nadzór nad nadleśnictwami Ramuk, Purda Leśna, Łański Piec. W połowie XIX wieku dokonano pierwszej inwentaryzacji tutejszych lasów oraz wykonano komplet map. Prowadzona gospodarka leśna zmieniła znacząco charakter tutejszych lasów. W miejsce drzewostanów ze znacznym udziałem gatunków liściastych wprowadzono monokultury sosnowe i świerkowe. W 1860 zanotowano pierwsze masowe wystąpienie gradacji brudnicy mniszki a po niej korników. Powtórzyło się to w latach 1908-1912. Po drugiej wojnie światowej utworzono w roku 1945 Nadleśnictwo Nowe Ramuki. W jego skład weszła część terenu przedwojennego nadleśnictwa, oraz grunty upaństwowione na podstawie dekretu PKWN z 12.12.1944 r. W tamtym czasie powierzchnia nadleśnictwa wynosiła 5826 ha i obejmowała siedem kompleksów leśnych.

Pierwszy plan Urządzania Lasu, tzw. „Plan definitywnego urządzania lasu" powstał w roku 1959 i był pierwszym szczegółowym opisem nadleśnictwa powstałym po drugiej wojnie światowej. W owym czasie Nadleśnictwo Nowe Ramuki  składało się z 6 leśnictw o łącznej powierzchni 7118.24 ha. Atrakcyjne położenie wśród lasów i jezior spowodowało, że na przełomie lat 50 i 60-tych powstał na terenie nadleśnictwa ośrodek wypoczynkowy Urzędu Rady Ministrów „Łańsk", a z miejscowych lasów utworzono ośrodek hodowli zwierzyny łownej nadzorowany przez wymieniony ośrodek. Utworzenie tego ośrodka wpłynęło w znaczący sposób na gospodarkę w nadleśnictwie gdyż od roku 1961 podporządkowano ją łowiectwu i wszystkie czynności zmierzały do polepszenia warunków bytowania zwierzyny. Znaczną powierzchnię gruntów wyłączono z produkcji  na tzw. wybiegi dla zwierzyny i poletka łowieckie. Ograniczono prace gospodarcze począwszy od zrębów poprzez trzebieże do czyszczeń późnych. W 1973 roku  przeprowadzono reorganizację nadleśnictw w wyniku której przyłączono do Nowych Ramuk grunty nadleśnictw ościennych. I tak w skład nowego nadleśnictwa weszły obok całości gruntów administrowanych dotychczas, grunty przejęte z likwidowanych nadleśnictw: Purda Leśna, Stawiguda, Dłużek, Stębark i Koniuszyn. Po reorganizacji powierzchnia nadleśnictwa  wzrosła do 23994.89 ha i obejmowała swoim zasięgiem 14 leśnictw.

Następne istotne zmiany nastąpiły w roku 1982 kiedy to nadleśnictwo przejęło ośrodek hodowli zwierzyny łownej. Od tego czasu do dnia dzisiejszego jest tu prowadzona gospodarka leśna na normalnych zasadach. W związku z koniecznością  usprawnienia pracy utworzono w roku 1986 cztery nowe leśnictwa są to istniejące do dziś Jaśniewo, Orzechowo i Wygoda, oraz zlikwidowane w roku 2005 leśnictwo Zielonowo. Ostatnią z dużych zmian w organizacji nadleśnictwa było przekazanie w roku 1990, do nowo powstającego Nadleśnictwa Olsztyn 6 leśnictw o łącznej powierzchni 8422,37 ha. Z dniem 1 stycznia 2005 nadleśnictwo przeprowadziło reorganizację, bez zmiany granic zewnętrznych. W wyniku tego, liczba leśnictw zmalała z 12 do 10 a średnia powierzchnia leśnictwa wnosi obecnie 1698 ha.

 

W powojennej historii nadleśnictwem kierowali nadleśniczowie:

Zbigniew Mizerski

Zygmunt Taranek

Józef Żurkiewicz

Kazimierz Sztukowski

Jakub Grzyb

Stanisław Sambor

Tadeusz Madej

Kazimierz Baniak 

Janusz Jeznach